Teks Drama Bahasa Daerah (Jawa) "Wong Tuwo Lalai"
Unsur Intrinsik
1.
Tema :
Remaja sing nduweni watak ala
2.
Alur :
Maju
3.
Judul :
Wong Tua Lalai
4.
Tokoh :
-
Fajriyah (murid) -
Risma (murid)
-
Silvia (Ibuke Fajriyah) - Haviedz (murid)
-
Syaifudin (Bapake Fajriyah) - Angelia (murid)
-
Febryani (Ibu BK) - Tia (murid)
-
Fathan (Guru)
5.
Penokohan
-
Fajriyah nduweni
watak ala
-
Silvia nduweni
watak sing kurang apik
-
Syaifudin
nduweni watak sing kurang apik
-
Febryani nduweni
watak sing apik lan bijak
-
Fathan nduweni
watak sing apik
-
Tia nduweni
watak sing apik
-
Angelia nduweni
watak sing apik
-
Risma nduweni
watak sing ala
-
Haviedz nduweni
watak sing ala
6.
Latar
a.
Latar Panggonan :
Sekolah lan Omah
b.
Latar Wektu :
Bengi lan Esuk
c.
Latar Suasana :
Tegang
PROLOG
Ing sawijining
dina ana bocah jenenge Fajriyah, areke nduweni watak sing ala. Wong tuane ora
ngereken amarga sibuk karo penggaweane dewe-dewe. Mergane iku Fajriyah ora ngereken pelajaran
ing kelas.
(Ing
meja makan)
Fajriyah : “Bapak, Ibu… minggu iki aku pingin
mlaku-mlaku bareng
menyang Jogja.”
Bapak : “Ora iso toh, Bapak minggu iki
ana rapat penting.”
Ibu : “Iyo nduk, Ibumu minggu iki
yo sibuk nduk.”
Ujug-ujug
hp ne wong tua kalorone muni, wong lorone podo sibuk karo hp ne lan ninggalake
meja mangan, banjur nggowo tas lan budal kerja.
Fajriyah : “Ealah… kaet ngomong kok yp wis di
tinggal. Nek ngunu tak budal
sekolah wae.”
(Ing
kelas)
Dina iki ana PR Basa Jawa, Fajriyah lan kaca-kanca
ne ora nggatekake.
Haviedz : “Jek, ayo dolanan Get Rich.”
Fajriyah : “Ayo lo, oh yo Risma iki nang endi
kok ora teka-teka.”
Haviedz : “Ora ngerti aku. Coba tak telpone.”
Ujug-ujug Risma teko menyang kelas.
Fajriyah : “Lah iki areke. Kowe lapo ae kok
ora teka-teka.”
Risma : “Yo dandan disek to, wong aku
cah ayu.”
Fajriyah : “Wis ayo kon melok dulinan Get Rich
opo ora?”
Durung sempet Risma jawab, Ajeng kanca sakelase
nyauti.
Ajeng : “Loh rek, kowe kok dulinan ae
toh, apa PR mu wis mari?”
Risma : “PR opo? kok aku ora ngerti.”
Fajriyah : “Halah ora ngurus PR, kowe melu
dolanan Get Rich opo ora Ris?”
Risma : “Gak wes, mending aku selfie
wae.”
Gak suwe, Guru Basa Jawa melbu ing kelas.
Pak Guru :
“Assalamualaikum…”
Murid-murid : “Waalaikumsalam Pak.”
Pak
Guru : “Ayo ndungo disik, Fajriyah
ayo dipimpin kanca-kancane,”
Fajriyah : “Males Bu, kon wae Viedz.”
Haviedz : “Ealah aku yo males. He arek rajin
pimpinen ndungone.”
Angel : “Hmmm, sadurunge pelajaran
diwiwiti, monggo ndungo sesarengan.”
Pak
Guru : “Wis, PR e minggu wingi
dikumpulake.”
Ajeng,
Angel : “Inggih Pak.”
Pak
Guru : “Loh, Haviedz, Risma,
Fajriyah kok kowe ora ngumpulno?”
Risma : “Ehh… niku pak, anu… nopo.. buku
kulo kari ten griya.”
Fajriyah : “Males Pak, Basa Jawa iku gampang.”
Haviedz : “Kula mboten semerap PR e Pak.”
Ajeng : “Mboten Pak, arek-arek mau
sampun kula dukani yen enten PR, nanging
mboten ngereken Pak.”
Pak
Guru : “Weleh… weleh. Kok kayak
ngunu, nyapo to le nduk? Yowes ngene bae
minggu
ngarep ngerjakake PR e lan tak tambah sing liya-liyane soale
bijimu kosong.”
Fajriyah : “Yo ora isok Pak.”
Pak
Guru : “Wis ora usah mbantah!
Saiki ayo dibuka kanca 4 bab aksara jawa.”
Sawise 8 jam pelajaran wes mari. Bel mulih pun muni.
Fajiryah : “Viedz, Ris ayo dolen.”
Risma : “Loh ora isok, aku ngerjakno
basa jawa bae, engkok aku yen ora nduwe
biji ya ora iso lulus.”
Haviedz : “Yowes aku mene nyontoh yo Ris, Je
kayo budhal.”
Fajriyah : “Kowe iku ndeso, ora usah ngurusi
PRe wong iku.”
Risma : “Wis ora ngurusi kon, aku tak
moleh bae.”
Sampek
bengi, Fajiryah lan Haviedz ora moleh-moleh teko dolan. Dumadokan Bapake
Haviedz telpon lan arek loro banjur moleh.
(Ing
omahe Fajriyah)
Fajriyah : “Eala iki omah gede nanging kok
koyok kuburan. Tak mangan ae lah.”
(nanging Fajriyah iling)
Fajriyah : “Oh yo pembantuku kan bali menyang
kampunge. Ibu bapak yo durung
moleh. Piye iki, wetengku luwe banget iki.”
Amarga
wetenge Fajriyah loro, Fajriyah turu-turu menyang kamare banjur keturon. Jam 12
bengi wong tua kelorone kondur, kedadean macem iki wis biasa kanggo keluargane
Fajriyah. Keluargane ora nduweni waktu kanggo kumpul-kumpul amarga sibuk karo
urusane dewe-dewe.
(Ing
kelas)
Pak
Guru : “Assalamualaikum…”
Murid-murid : “Waalaikumsalam Pak.”
Pak
Guru : “Ayo arek-arek ndang
disiapake bukune. Oh yo Fajriyah, Haviedz lan
Risma tugase endi?”
Ris
& Hav : “Nggeh Pak.”
Pak
Guru : “Loh Fajriyah endi
tugasmu?”
Fajriyah : “Tugas nopo se bu, aku lali.”
Ajeng : “Halah, ora usah ngapusi kowe
Jek, sabendino aku ngilingno kowe, tapi ya
awakmu ae sing ora tau ngerungokake.”
Angel : “Lah iyo piye toh kowe Jek,
sekolah kok karepe dewe.”
Fajriyah : “He kutu buku! Kowe ojo melok-melok
urusane wong liya.”
Ajeng : “Loh kene kan cuma ngilingno
kowe toh Jek.”
Pak
Guru : “He, wes… wes… kok malah
guneman karepe dewe. Ndang disiapake
kertas
ulangane.”
Murid-murid : “Inggih Pak.”
(Ing
kantor guru)
Pak
Guru : (guneman) “Ealah
bocah-bocah iki sesuk dadi opo to yo? Ulangan ae ora
iso njawab.”
Bu
BK : “Ono opo toh Pak? Kok
njenengan khaton susah.”
Pak
Guru : “Oh niki loh Bu, murid
saking kelas X A-6 iki kok yo nemen e, ora tau
ngereken pelajaran. Ora tau ngumpulno tugas
, ora tau nurut, ora sopan
kali yen gurune, nilaine kosong. Yen ngene
terus isok-isok gak lulus.”
Bu
BK : “Loh, sinten toh Bu sing
kayak ngunu?”
Pak
Guru : “Niku loh Bu, Fajiryah
putrane Pak Sismawan sing sugih niku.”
Bu
BK : “Loh mosok toh Pak?”
Pak
Guru : “Inggih Bu saestu.”
Bu
BK : “Loh kene kayak ngonten
nggeh mboten saget ditoletansi, kula kudu
nindak lanjuti.”
Pak
Guru : “Inggih Bu, yok nopo yen
kulo timbali bocahe samenika.”
Bu
BK : “Oh inggih Pak, monggo.”
Sawise Fajriyah diceluk ing ruang BK. Fajriyah
didukani kaliyan Ibu BK.
Bu
BK : “Apa kowe ngerti apa
kesalahanmu?”
Fajiryah : “Kesalahan nopo toh Bu?”
Bu
BK : “Kesalahanmu niku akeh,
deloken iku, klambi ora dilebokake, sepatu
putih mureh-mureh gak karo-karoan.”
Fajriyah : “Lah terus masalahe opo toho Bu?”
Bu
BK : “Arek kok ora ngerti aturan, mbok yo ngerti Bapakmu
kuwi wong sing
terpandang ing sekolah iki, iki maeng aku etok laporan
yen kowe ora tau
ngereken pelajaran, apa bener iku?”
Fajriyah : “Nggeh ngenten niku Bu.”
Bu
BK : “Didukani kok malah
begejegan, deloken nilaimu iki kosong kabeh, yen
wis kayak ngene diapakake ora iso lulus
kowe.”
Fajriyah : (njegideg)
Ibu
BK : “Wes ngene ae
saiki tak paring surat panggilan wong tuwamu. Sabtu kudu
teko.”
Dorong ngomong iyo, Fajiryah nyelonong metu teko
ruang BK karo mikir ngenum surat iku.
(Ing
omahe Fajriyah)
Fajriyah :
“Wes jam 10 bengi kok durung muleh ae yo, lapo ae wong tua ku iki.”
Dua jam ngenteni, akhire wong tuane Fajriyah kondur
teka kerja.
Fajriyah : “Bengi kayak ngene kok kaet moleh
tho Bu?”
Ibu : “Ojok ngomong ae, iki munu
demi biaya uripe awak dhewe.”
Bapak : “Kok dungaren tho le durung
turu. Ono opo?”
Fajriyah : “Anu, Pak… Bu, iki… eh….”
Ibu : “Anu…. Anu, ngomong sing
jelas, ono opo?”
Bapak : “Halah wes bengi, ayo turu
simpenen ae omonganmu kanggo sesuk esuk.”
Bapak
lan Ibune banjur nyelonong ing njero kamar ninggalake Fajriyah. Fajriyah kesel,
gagal menehake surat panggilan kanggo wong tuane. Akhire Fajriyah nduweni
inisiatif nempelake surat iku mau, ing lawang lemari es.
(Ing
meja makan)
Ibu : “Faj, Ibu lan Bapak ora iso
sarapan esuk, kowe sarapan dewe yo, ana roti
ing kulkas.”
Bapak : “Bapak budhal yo le.”
Fajriyah : (guneman karo ngamuk) “Gagal
maneh.”
Sampek dina Sabtu. Tetep bae Fajriyah ora iso
ngekeake surat panggilang menyang wong tuane.
(Ing
kantor BK)
Bu
BK : “Nganti jam yah ene kok
wong tuane Fajriyah ora teka ya?” (mlaku-mlaku
muter-muter ruangan) “Opo Jek, ora menehake
surat e menyang wong
tuane?
Mending tak telpone wong tuwane saiki.”
(Ing
telpon)
Ibue
Fajriyah : “Hallo Assalamualaikum.”
Bu
BK : “Waalaikumsalam. Nopo
bener niki Ibu Silvi?”
Ibue
Fajriyah : “Inggih, niki sinten nggeh?”
Bu
BK : “Niki saking pihak
sekolahe Fajriyah, kulo Bu BK. Ngantos jam yamenten
njenengan kok dereng dhateng sekolah? Nopo
dereng angsal surat
panggilan saking Fajriyah?”
Ibue
Fajriyah : “Loh? Surat panggilan? Saking
Fajriyah?”
Bu
BK : “Inggih Bu.”
Ibue
Fajriyah : “Walah, Fajriyah iku piye,
ora ngandani, nggih pun Bu, kulo bakal ten
sekolah kale Bapak Fajriyah samenika.”
Bu
BK : “Inggih, Asslamualaikum.”
Ibue
Fajriyah : “Waalakumsalam.”
(Ing
ruang BK)
Ibu
& Bapak : “Assalamualaikum.”
Bu
BK : “Waalaikumsalam. Oh Pak
Sismawan lan Bu Risma toh, monggo
pinarak.”
Ibue
Fajriyah : “Inggih Pak, matur nuwun.”
Bu
BK : “Ngenten loh Pak, Bu.
Kula minangka guru BK, angsal laporan saking
sawijine guru yen tumindake Fajriyah ing
sekolah niku kurang apik. Lan
kulo tugase ing kene dados jembatanipun
pihak sekolah klawan wali
murid ngenani kahanan menika.”
Bapak
Faj : “Mangke ta Bu, gegayutan
tumindake Fajriyah sing kurang apik? Menika
tegesipun menapa?”
Ibue
Fajriyah : “Inggih Pak, sangerti kulo
ing omah Fajriyah ora tumindak ala.”
Bu
BK : “Loh? Nanging nuwun sewu
nggih pak, bu. Fajriyah miturut laporan
menika mboten purun ngereken pelajaran, mboten nate ngerjakno
tugas.”
Ibue
Fajriyah : “Loh inggih ta Bu?” (kaget)
Bu
BK : “Saestu Bu, lan menurut
kulo Fajriyah niku senang nglamun pasuryane
katon kados wonten ingkang. Kira-kira napa
wonten masalah wonten
griya.”
Bapak
Faj : “Waduh, niku masalah rumah
tangga, Ibue Fajriyah sing sumerap.”
Ibue
Fajriyah : “Loh kok malah aku to Pak,
kan Bapak kepala keluarga samestine Bapak
sing luwih ngerti.”
Bu
BK : “Pun sampun to Pak Bu,
mekaten mawon menawi panjenengan mboten
sumerap, kulo timbale mawon Fajriyah monggo
dientosi rumiyen.”
(Ing
kelas)
Bu
BK : “Nuwun sewu anak-anak,
pundi sing jenenge Fajriyah?”
Ajeng : “Jek kowe ditimbali Bu BK.”
Fajriyah : “Lapo Pak?”
Bu
BK : “Fajriyah kowe ngadhep
ing ruang BK saiki yo.”
Risma : “Lah lapo kowe Faj diceluk.”
Haviedz : “Iyo Bro, ana apa?”
Fajriyah : “Gaeroh , wes menengo.”
(Ing
ruang BK)
Fajriyah : “(ngetul lawang)
Ibue
Fajriyah : “Faj, lungguo le.”
Bapak
Faj : “Faj, apa bener kowe ing
sekolah ora tau ngereken pelajaranmu, ora tau
ngereken pelajaranmu, ora tau ngerjakake
tugas.”
Fajriyah
njegidek
Bu
BK : “Fajriyah kowe ngomongo,
iki sawijine cara kanggo sampeyan supaya
bisa ngrampungake masalah.”
Ibue
Fajriyah : “Iyo nduk, kowe ngomong ana
apa?”
Fajriyah tetep meneng ora njawab.
Bapak
Faj : “Faj, kowe aja meneng ae,
jawaben supaya rampung masalahe iki, Bapak
ana
meeting jam 12 mengko.”
Fajriyah : “Lah iku, iku panjenengan pingin
ngertikan masalahe apa? Yo mong
keloro iki masalahe.” (Fajriyah ngomong karo
ngadek lan nuding wong
tu kelorone)
Ibue
Fajriyah : “Fajriyah, lungguh kowe! (emosi)
apa maksudmu masalah e iku aku lan
Bapakmu?”
Bu
BK : “Sampun, sampun. Mboten
usah emosi-emosian, monggo masalah niki
dirampung aken genah-genah, Fajriyah
jelasno nduk.”
Fajriyah : “Sakjane kula arep ngomong kaliyan
Bapak lan Ibu. kula niki sampun
\ gedhe Bu, mosok kula ket cilik nganti
gedhe. Bapak lan Ibu mboten tau
nduweni waktu kanggo kulo, ngereken kulo,
kulo kepingin kayak kanca-
kanca kula, isok liburan bareng, mulih sekolah wes ana sing nyambut,
la
nana sing nyiapake mangan,
isok mangan bareng-bareng sabendino.”
Ibue
Fajriyah : “Tapi Ibu kan yo kudu kerja
kanggo awakmu nduk.”
Fajriyah : “Kerja, kerja ae, duwik tok sing
dipikirake.”
Bapak
Faj : “Terus nek ora ana duwik,
kowe kate mangan apa?”
Bu
BK : “Wes, wes Bapak Ibu lan
Fajriyah. Kula sampun nemokaken masalahe
niki nopo, ngenten Pak Bu, panjaluke
Fajriyah dhateng njenengan niku
kerja kanggo kelangsungan urip nanging
nggih waktune dibagi kudu
nyempatake wektu . kanggo keluarga. Bener ancen yen keluarga ora
nduweni wektu kanggo kumpul isok
ngguncangake kahanan keluargane
dewe. Ora tambah mujur malah ajur anane.
Saran kulo kados pundi
menawi Bu Silvi mboten kerja nanging
ngurusi. keluarga mawon in
nggriya, kan luwih apik, toh Pak Sismawan
kerjone wis mapan. Lan kowe
Fajriyah, kowe dadi anak ora oleh nuruti
emosimu ngerti anggota
keluargane salah yo diilingake apik-apik ora
tambah ditambah- tambahi.”
Ibue
Fajriyah : “Inggih Bu, matur sembah
nuwun sampun peduli lan maringi saran
marang keluarga kita. Inggih kulo ngaku salah ora
nyempetake wektu
kanggo Fajriyah. Faj sepurane sing akeh yo
nduk.”
Bapak
Faj : “Iyo nduk, Bapak yo ngaku
salah, ngapuranen yo.”
Fajriyah : “Inggih Pak Bu. Fajriyah nggih
nyuwon sepura saestu. Fajriyah janji bakal
ngowahi sifat kulo. Bakal dari murid sing
rajin lan manut , nduweni
sopan santun marang sapa bae.”
Bu
BK : “Lah ngenten kan masalahe
rampung.”
Akhire
Fajriyah wiwit ngowahi sifate lan dadi bocah ingkang rajin, pinter lan nduweni
sopan santun, seneng nolong marang sapa bae, lan semester iki Fajriyah lulus,
etok peringkat 3 sawise Ajeng lan Angel.
Comments